~Rozdział drugi~ TAJEMNICA LUSTRA

    Następnego ranka chłopcy wcześniej usiedli przy stole Gryffindoru. Powoli nakładali sobie kanapki z dżemem. Ron wyglądał na nie bardzo wyspanego, z resztą tak samo jak Harry. Wydawało się to bardzo podejrzane. Bliźniaki sądzili, że musieli się włóczyć po nocy. O dziwo chyba Filch ich nie zauważył, bo Gryffindor nie stracił żadnych punktów, oczywiście nie licząc tych, które zostały utracone przez ogromną dziurę w ścianie.
- A co tu się robi po nocach? - zapytał w końcu zaciekawiony Fred.
- My po nocach? Od kiedy?... No chłopaki dajcie spokój...
- Od kiedy? Od tond kiedy poznaliście Hogwart, od kond otworzyłeś oczy, od kont otworzyłes oczy i ujrzałeś piękno tego świata....
   Nagle przerwał, bo zauważył zbliżającego się ku nim Nevilla.
- Patrzcie nauczyłem Teodorę skakać przez talerze !!!!
- Co jak co, ale żeby być głupszym od żaby, to tylko Longbotton potrafi. - krzyknął Draco, przechodząc obok stołu Gryffindoru.
- A ty się lepiej zamknij jaszczurze. Wstyd! Żeby się do ciebie ojciec nie przyznawał przy Sam-Wiesz-kim. - wtrącił rozzłoszczony George.
- Weasley ty lepiej się martw swoim ojcem, bo znowu nie przyniesie do...hmm... niby domu, marnego grosza. Albo jeszcze lepiej wyleją go z pracy. O ile to można nazwać pracą.
  Fred z Georgem wsnaneli mieli mu już przyłożyć, ale musieli się powstrzymać, bo właśnie obok nich przechodziła McGonagall. A Malfoy wybiegł z Wielkiej Sali razem z grupką rozwrzeszczanych Ślizgonów, śmiejąc się szyderczo.
 Wieczorem zaraz po kolacji bliźniaki obserwowali co wyprawia Ron z Harrym. Weszli do dormitorium. Udali, że muszą się już położyć, a tymczasem ich obserwowali. W pewnej chwili zniknęli...
- Ej co jest ? - zapytał Fred
- Według moich przemyśleń Weasleyowskich...
- Co ty gadasz ? - parsknął śmiechem.
- Co tak tu mokro?
- Chyba popuściłem.... ha ha ha ha ha ha.... no ze śmiechu.
- Na serio? Dobra nie ważne musimy ich znaleźć.
Szli bez celu, nie wiedząc gdzie. Nie było widać nikogo. Ale może to i lepiej, nie ma Filcha, Pani Norris.  
Co jakiś czas zatrzymywali się, aby móc powstrzymać się śmiechu, gdyż ciągle opowiadali sobie kawały.
- Ej patrz!!! - wyszeptał George            
Były uchylone drzwi, a przez nie  było widać jak Ron i Harry ściągają ...
- Peleryna niewidka ! - tryumfalnie krzyknął George.
- Ciiiicho ! jeszcze nas usłyszą !
 Chyba usłyszeli, gdyż popatrzyli się za siebie. Możliwe, że sprawdzali czy teren jest czysty. Harry skinął głową jakby miał powiedzieć " No teraz twoja kolej". Ron wstał zobaczył do lustra i nie uwierzył co widzi ! A dokładnie w lustrze spostrzegł samego siebie....tylko innego. Miał Puchar Domu, był cały w medalach i oczywiście na jego piersi wisiała odznaka Prefekta.
- Jestem najlepszy ! - krzyknął.
Nikt oprócz niego tego nie dostrzegł. Bliźniaki czekali spokojnie, aż ich brat i jego przyjaciel opuszczą to pomieszczenie. Gdy tylko to zrobili wślizgnęli się do środka. Stanęli przy lustrze i się zastanawiali, dlaczego ono jest takie niezwykłe?
- Czekaj, czekaj tu piszę  Ain Eingarp.
- To wiele oznacza wiesz...
- No przestań, ej czekaj....PATRZ!!!! Odbija się w lustrze to nie Ain Eingarp, tylko Pragnienia !
- A ja myślałem, że ja jestem inteligentniejszy od ciebie. - powiedział Fred.
- No to wiem odejdź, a ja zobaczę jakie są me pragnienia czy coś tam.
- To sam nie wiesz o czym marzysz? Zmieniam zdanie jestem bardziej inteligentny.
- No, ale Ron zobaczył siebie pewnie jako różowego króliczka, ja też chcę sprawdzić, czy widzę to.. no o czym marze.
Fredowi te argumenty wystarczyły odsunął.
- Co widzisz? - zapytał po chwili.
- Chyba to lustro jest zepsute, bo widzę ciebie i mnie.
- No chyba się nie zacięło....
- A może po prostu jestem szczęśliwy, że mam takiego brata.
   Po tych słowach Fredowi popłynęła duża łza po policzku. Usłyszeć coś takiego od brata- bezcenne.